İSTANBUL...

Aşığım bu şehre. Krosunu, trafiğini, kalabalığını her şeyini seviyorum. Sevgi kelebeği misin be mübarek demeyin. Öyle çok ayrı kaldım ki bu şehre, doyamıyorum. Sanki bir gün yine onu bırakıp gidecekmişim, yine hasret kalacakmışım gibi hissediyorum ara sıra.
Ne stres yaşarsan yaşa bu şehirde, köprüden geçerken her şeyi unutursun o manzarayı görünce. Ne kadar kızarsan kız bu şehre bir deniz kenarında içtiğin iki yudum çay sana her şeyi unutturur. Aynı evladın gibidir İstanbul,  kızarsın deli gibi ama sana bir bakar, unutursun her şeyi.
İşte bu aşktan olsun gerek İstanbul u anlatmaya çalıştık. Bunlar ilk çıkanlar. Daha başka fikirlerimizde var. Aslında tasarlayacak o kadar çok şey var ki bazen diyorum ki varımı yoğumu harcayıp bir atölye tutayım. Hülya başında ben yanında ikimizin kafasındaki tasarımları çabucak her şeyi ama her şeyi yaptırayım.
El işi mübarek keşke düşündüğümüz kadar yapıp ortaya çıkarabildiklerimiz de o kadar çok olabilse.
Kim bilir belki hayaller bir gün gerçek olur...